Als HSP kun je veel voelen, aanvoelen, invoelen: als al dat voelen niet begrepen wordt en de plek krijgt waar het hoort, dan wordt je overweldigd. Dat begon al als kind; bij de één sloeg het naar binnen, de ander ‘sloeg’ van zich af. In beide gevallen kwam er een reactie van de omgeving, en daar begon jouw overlevingsverhaal. Dit heeft je tot hier gebracht, maar vanaf nu mag jij je eigen verhaal gaan leven!
Ontdekken
Als kind heb je een bepaalde blauwdruk hoe je in wezen bent (nature). Je groeit op in een omgeving die invloed op jou heeft (nurture). De wisselwerking daartussen, vormt je tot iemand die bepaalde dingen juist wel doet en andere dingen vooral laat. Hoog sensitieve mensen (dus ook HSP-kinderen) zijn heel goed in staat subtiele aanwijzingen op te pikken van wat de bedoeling is, hoe het hoort en ook wat vooral niet wordt gewaardeerd. Zelfs zonder dat dit daadwerkelijk wordt uitgesproken! Ik licht hieronder toe dat vooral bij HSP daarmee nurture het vaak ‘won’ van nature.
Verwerken
Als baby of nog heel jong, kon je vaak nog niet begrijpen wat je aanvoelde (een sfeer, de bedoeling of naderend onweer) of invoelde (pijn of de emotionele worsteling waar anderen mee zitten) of voelde met handen/huid en wat er in je lijf gebeurde. Laat staan dat je dat kon benoemen. Toch kreeg je al die indrukken en ging je jezelf daarvan ontladen door druk te doen en huilen. Kreeg je de ruimte daarvoor? En, hoe werd gereageerd op jouw druk doen en huilen? Of werd je juist geprezen omdat je zo zoet stil was?
Benoemen
Een klein stukje ouder, begon jouw woordenschat te vergroten. Het hele arsenaal van emoties die je zelf had, en die die je van anderen opmerkte, kon je echter nog niet in woorden vatten. Toch voelde je ze. Je gaf aan je omgeving terug wat je aanvoelde van de subtiele machtspelletjes, onderhuidse gemene opmerkingen of het verdriet dat iemand weggestopt wilde houden.
Je omgeving kon niet begrijpen, en wilde soms niet geloven, dat jij als zo’n jong kind, dat kon opmerken. Wellicht voelden ze zich zelfs bedreigd dat jij woorden gaf aan iets wat zij onder de pet wilden houden. Ze vonden dat jij te dichtbij kwam, hen raakte op plekken waar zij niet geraakt wilden worden. Zij wilden juist niet voelen.
Reactie
De reactie van hen was je ‘op je plek wijzen’ of je zelfs beschimpen. Uiteindelijk wat ook maar hielp, zodat jij er mee zou stoppen.
En het werkte he… Het was zo onprettig hoe ze reageerden op iets wat jou zo gewoon leek. Je werd zo gewond door hun opmerkingen, dat was niet dragelijk. Je kreeg de indruk dat jij iets niet goed had gedaan, want waarom zouden ze anders zo boos en naar reageren? Terwijl je juist zo graag goed wilt doen!
Dus je ging iets verzinnen zodat je het niet meer ‘fout’ zou doen; je bedacht een oplossing waarbij jij het góéd zou doen. Je verzon als het ware een verhaal, het verhaal met jou in de hoofdrol.
Overlevingsverhaal
Jij als hoofdpersoon die het goed doet, een fijn leven heeft, of op zijn minst een leefbaar leven zou leiden. Het werd het verhaal dat jij vanaf nu zou leven! Het zou je helpen staande te houden en voorkomen dat je weer zo veel pijn zou voelen.
Het werd het verhaal van een iemand die zich altijd maar stil houdt. Of alles met grapjes afdoet. Je werd de clown, de eeuwige optimist of de harde tante die zich niets lijkt aan te trekken van allerlei opmerkingen. Welke rol ging jij aannemen?
En het had effect! Je werd met rust gelaten door je omgeving. Eindelijk merkte je een vorm van acceptatie; deze hoofrolspeler werd wél geaccepteerd! Dus je bleef in die rol en gaf steeds meer invulling aan dat zelfbedachte verhaal. En als je het toch eens anders probeerde, werd je vroeg of laat teruggefloten!
Na verloop van tijd was jou helemaal duidelijk dat dat verhaal het enige beste voor jou was om te leven! Het was niet meer je ‘overlevingsverhaal’, het werd jouw lévensverhaal.
Vastlopen
Tot de laatste tijd dan… nu je merkt dat het niet meer zo goed loopt allemaal in je leven. Dat er eigenlijk altijd al dingen waren die niet klopten. Maar toch bleef je je anders voordoen, je aanpassen, een rol spelen. Je kunt nu achteraf veel momenten benoemen waar het wrikte. Wellicht heb je al eens een tijd niet gewerkt omdat je behoorlijk vast liep?
Je merkt dat op die manier het ‘goed doen’ eigenlijk niet goed is voor jou! Niet voor je zelfbeeld. Niet voor je zelfvertrouwen. Niet voor je zelfliefde.
Het overlevingsverhaal staat al te lang te ver af van jouw nature. Je komt telkens maar niet bij jezelf, laat staan doen wat jij wilt. Het lukt je niet je eigen leven te leiden.
Nieuw verhaal
Weet dat je hoeft niet te stoppen met de intentie ‘het goed willen doen’, dat is een prachtige intentie! Alleen, je hoeft het niet meer te doen vanuit je overlevingsverhaal. Het is tijd een nieuw verhaal over jezelf te creëren; het verhaal van jou! Dat wat jou wel past en helemaal bij jou hoort. Inclusief ruimte en erkenning voor al het voelen wat jij zo goed kan.
—
Dit artikel is met de titel: Leef jij als HSP nog je overlevingsverhaal? eerder verschenen via Inspirerend leven.