Je eigen ding doen. Jezelf zijn. Dat is soms gewoon f*&cking moeilijk! Vind ik dan he. (En ik weet, velen met mij.) En ik adviseer andere mensen hier nog wel over. Leer ze technieken en tips. Ook ik – juist ik?- kom dit zelf ook dagelijks tegen. Zoals nu bijvoorbeeld wanneer ons hele gezin vakantie heeft. En je herkent het zelf vast ook. Tijdens corona met het je hele gezin thuis zijn, leren, werken, samen zijn.
Er lijkt geen escape.
En toch, toch MOET het dat je hier zelfzorg op pleegt.
Ik krijg namelijk de neiging om op mijn omgeving af te reageren dat IK geen ruimte voor mezelf voel. Beter is te zeggen neem.
Alsof zij dat tegenhouden. Maar dat is natuurlijk niet zo. Iets in mij ‘vindt’ dat ik er de hele tijd moet zijn. Dat ik de hele tijd ‘moet’ zorgen voor hen. Dat ik de hele tijd ‘beschikbaar’ moet zijn.
Vind ik het lastig te ‘nemen’?
Dat is iets wat ik te leren heb, dat dat anders mag, kan. Dus ik doe veel innerlijk werk. Ik ga het aan. Bewust.
Obstakels
En zo weet ik dat ook jij dit tegenkomt; sociale conditionering, opvoedingsstijlen, regels uit ouderlijk gezien, familie of cultuur.
Angst voor buitensluiting in allerlei varianten; angst om mezelf uit te spreken, angst om mijn kop boven het maaiveld uit te steken, angst om niet leuk gevonden te worden.
Mijn innerlijk kind doet een roep en een huil. Toont me dingen en ik probeer te luisteren en troosten en het er te laten zijn. Alsnog alle ruimte te geven die het nodig heeft, waar het er eerder niet was.
Zinnen
De zinnen ‘ik moet altijd beschikbaar zijn’ of ‘ik hoor te zorgen’ zul je misschien snel herkennen. Maar, als je mij een beetje kent, dan weet je dat het belangrijk is om dieper te gaan. Op zoek te gaan naar het daadwerkelijke verhaal dat jij jezelf vertelt. Want, waar komt zo’n zin vandaan?
Je kunt uitkomen dat er eigenlijk een zin rondzwemt in je hoofd die zegt; ik voel mij ondergeschikt, te licht bevonden. Ik voel me niet op de positie staan die eigenlijk beter bij mij past. Dit is een heel ander verhaal dan ‘ik moet er altijd zijn voor mijn kinderen’!
Ondergeschikt voelen gaat over je plek, je positie. Wellicht de positie in je ouderlijk gezin. Of het aanzien dat je al dan niet krijgt in je baan of van je partner. Het kan zelfs gaan over ‘in positie zijn’ oftewel zwangerschap.
Daarom is het heel belangrijk die ‘rondzwemmende zin’ te achterhalen. Dit is namelijk het verhaal dat jij jezelf vertelt: dit is het verhaal dat jij leeft!
Jouw verhaal
Het verhaal in jouw hoofd: dit verhaal vertel jij jezelf dagelijks. Het geeft de intentie en de opdracht aan jouw handelingen en de dingen die je laat. Daarmee zorgt dat verhaal DUS voor jouw realiteit.
Onbewust bekrachtig je dit dagelijks, zoek je bewijzen, zelfs, ZELFS als dit verhaal niet meer helemaal fijn is. Dan ben je op het punt beland dat je steeds meer gaat merken dat je vastloopt. Dat ‘het’ niet meer klopt in je leven. Maar je zit zo in die gedachtenloop dat het je niet lukt te herkennen dat je jezelf vast laat lopen, laat staan dat het je zonder hulp lukt hieruit te komen.
Korte uitstap: gedachten gaan vooraf aan gevoelens en realiteit. De gedachte (oftewel ‘het verhaal in je hoofd’) welke jij jezelf telkens vertelt en bekrachtigt, wordt ‘de waarheid’ en ‘de veilige keuze’. Jouw hersenen hebben als taak jou in leven en dus veilig te houden en zullen volgen wat jij als veilig bij jezelf conditioneert. Daarmee creëer je met jouw gedachten dus jouw realiteit.
Glashelder
Je verhaal glashelder krijgen is dus key, want zoals aangegeven in het voorbeeld over ‘de juiste positie/plek’ kun je nog verschillende uitwerkingen hebben. Belangrijk is te kijken naar de uitwerking bij jou, ik geef 3 mogelijke voorbeelden. (Let op, bij jou kan nog weer anders zijn);
A Als jij jezelf conditioneert dat je niet op de juiste positie bent, niet in de juiste rang maar ‘te licht’ bevonden wordt, dan kun je jezelf gaan overeten zodat je steeds zwaarder wordt.
B Het zijn dat je lichaam scheef gaat groeien (dan wil je uit je huidige plek gaan/groeien, er vandaan).
C ‘Ik moet altijd klaarstaan voor mijn kinderen’ en dan af en toe niet voor hen klaar staan en dan iets leuks doen voor jezelf, lost niet het knagende gevoel op. Maakt wellicht zelfs dat je niet optimaal kunt genieten bij dat uitje en uiteindelijk te weinig kiest voor dit soort fijne uitjes voor jou. Een uitje is namelijk niet het juiste antwoord op waar jij op vastloopt. Als je het zo is dat je niet voelt dat de zorgende rol voor jou is, maar ‘voorleven doet volgen’ beter past bij jouw opvoedingsstijl of je juist meer begeleider dan opvoeder wilt zijn, en je blijft maar als een zorgkip rondscharrelen omdat je denkt dat dat hoort, dan probeer je jezelf een verhaal voor te houden die dus niet bij je innerlijke intentie klopt. Dan blijf je strijd voelen, en voel je je onvervuld en nooit goed genoeg in het moederschap.
In plain sight
Het gaat meestal niet om precies deze zin, deze intentie ‘ik moet altijd klaarstaan voor mijn kinderen’. Of welk voorbeeld dan ook.
Het ligt dieper. Op een plek waar je nu nog niet zelf bij kan. Het is zelfs zo dat die diepere intentie ‘verstopt’ is in plain sight, het speelt bijna de hele dag overal in door, maar toch kun je hem zelf niet vastgrijpen. Juist dit verhaal helder krijgen heb ik al tientallen mensen bij mogen helpen.
Jij merkt in jouw dagelijks leven dat je vastloopt. Ergens weet je wel waar het waarschijnlijk mee te maken heeft en dat je het anders wilt. Maar je kunt past daadwerkelijk iets veranderen, als je bij de bron de verandering inzet. Tweaken op de juiste plek. Anders lukt het wel iets aan te passen, maar maak je niet de diepgaande shift waarvan je aan alles voelt dat die nu nodig is.
Verander je verhaal, verander je leven!