Ik vertelde mijzelf dat ik iets wilde krijgen, zo ontzettend graag. Zo graag, dat ik mijn halve doen en laten inrichtte om dát te krijgen. Van die ander, willekeurig wie. Wat ik zo graag wilde krijgen is; mijn gelijk. Ik wist al dat ik gelijk had. Maar ik wilde dat die ander mij gelijk gáf. Voel je die in de energie? De afhankelijkheid, het afwachten. Het continu alert zijn op ‘zou het dan vandaag eindelijk komen’?
Ik ging voorbij aan het feit dat ik het aan mezelf kon geven, nee dat was niet genoeg erkenning.
Ik ging voorbij aan dat iemand het me niet kon geven, omdat die ander niet het inzicht had.
Ik ging voorbij aan dat iemand het me niet kon geven, omdat die niet wist dat ik er op wachtte.
Ik ging voorbij aan dat iemand het me niet wilde geven, omdat het strookte met de belangen van diegene.
Ik ging voorbij aan dat iemand het me niet wilde geven, omdat die ander dan zou voelen dat die gezichtsverlies zou lijden.
En ik; ik wachtte maar. Terwijl ik wist dat ik gelijk had.
Gevolg
Het uitblijven van de erkenning door de ander, van het gelijk krijgen van de ander, zorgde bij mij voor spanning. Zorgde bij mij voor een gevoel van minderwaardigheid. Van incompetentie zelfs.
Het zorgde bij mij voor van alles.
Allemaal dingen, die ik mezèlf aandeed. Ik was immers zèlf degene die zich afhankelijk opstelde om iets van een ander te willen krijgen, dat ik mezelf allang kon geven.
Vervolgissue
Wellicht herken je dit ook bij jezelf? An sich is dat mooi, als in helpend. Maar ik besef me ook heel goed; áls ik dan zelf erkenning aan mezelf geef, dan ben ik er nog niet. Het stelt me voor een ander ‘probleem’ dat dán pas aan de orde komt.
Wellicht was ik zo gefocusseerd op het willen verkrijgen van iets, wat waarschijnlijk nooit zou komen, om iets anders uit de weg te gaan (!) Heb ik mezelf in een soort onmogelijk opdracht geduwd, zodát ik het vervolgprobleem uit de weg zou blijven; als namelijk blijkt dat die ander en ik het oneens zijn… wat dan? Hoe ga ik daar mee om?
Want, tijdens dat ik gelijk wil krijgen, is er maar 1 oplossing; ik krijg gelijk en dan ben ik happy. Vervuld. Is het 1 grote punica-oase, want iedereen vindt dan dat ik gelijk heb. Er is geen onenigheid, heerlijk! Daar gedij ik goed op.
Leerpunt
Tijdens het wachten op het willen verkrijgen, wat maar onvervuld blijft en ik ook niet aan mezelf vervul (!) hoef ik niet bezig te zijn met ‘wat als we het oneens zijn’. Want dat bestaat gewoon niet.
Maar als blijkt dat ik gelijk heb én die ander wil zich helemaal niet conformeren, die ander wil niet zijn eigen groeipunten aankijken, die ander wil niet toegeven dat hij iets niet optimaal heeft gedaan, of kan het überhaupt niet bevatten… waar laat mij dat? Hoe ga IK daar dan mee om? Leerpunt 388.675 van mijn leven 😊
Bevrijding
Mijn samenvattende zin was ‘ik wil gelijk krijgen’. En mijn bevrijding zat in het deel ‘, omdat ik aan mezelf voorbij ga om goed te doen voor dit onderwerp (huishouding, opvoeding kinderen, werkissue)’. Mijn leerpunt; mij(n oordeel/zelf) te erkennen en mezelf niet meer voorbij te lopen ten gunste van opvoeding, werk.
Zelf aan de slag
En jij? Zit je ook met een terugkerende issue waar je je vastgezet in voelt, dan kan het helpen om hier over te gaan schrijven. Of tekenen waarbij je hardop denkt. Tekenen bij voorkeur op een whiteboard of met potlood op papier, zodat je het kan aanpassen.
Kijk eens of je naar een soort samenvatting van 1 zin kunt komen. Eén zin waarmee je aangeeft waar je mee zit. Begin die zin met ‘ik wil’ en voeg een komma toe met omdat of want. Hier zit het ‘m in waarom je telkens hierop vastloopt èn hoe je jezelf kunt bevrijden hiervan.
Succes!
Kom je er niet uit, stuur me een berichtje. Kijken we samen wat ik hierbij voor je kan betekenen.