Ik dacht dat je moest lijden. Dat het leven strijd betekende. Dat je niet kan kiezen voor geen strijd.
Dat er trouwens ook geen ontkomen aan was, aan lijden en strijd.
Door de tijd heen, leer ik steeds meer in te zien: zie ik bij anderen waar de strijd zit. Het onbegrip.
Voel ik aan alles dat het zo niet hoeft te zijn. Dat het zou schelen als die personen meer bewustzijn zouden hebben. Mogelijkheden over hoe het anders kan.
Maar ze zijn te geraakt in een pijn. Ze kunnen niet kiezen voor de niet-pijn optie. Ik merk op; als ze zich niet geraakt zouden hoeven voelen, kan het afglijden. Hebben ze geen last van de negatieve emotie. Die ook nog zo doorwerkt in andere delen van hun leven. Daarmee hebben ze nu nog weinig tijd en ruimte over voor neutrale of fijne gevoelens.
En dat dan op mijzelf betrekken: als ik me minder laat raken, heb ik meer energie over voor dingen die ik wel fijn vind en bij mij passen.
Dus; hoe kan ik me minder laten raken?
Helen. Relativeren. Loslaten. Nee, toch helen.
Iets wordt getriggerd. En dat zorgt voor een pijnreactie. Van ongezien voelen. Onbegrepen.
Dus mezelf zien. Begrijpen, horen, luisteren naar mij(n innerlijke)zelf.
En als ik getriggerd wordt kiezen of ik wil aanschouwen, doorvoelen en wat ik er dan daarna mee wil doen.
Kiezen. Voelen, merken dat ik een keuze heb.
Ik heb een keuze. Zelfs als het lijkt alsof ik geen keuze heb.
Ik heb altijd een keuze.
En jij ook! Ook als je hem nu nog niet ziet, voelt.
Door liefde, Ans (ans@studiosprankel.info)