Heb jij ooit -onbewust- de conclusie getrokken dat jij niet genoeg lief bent, dan lukt het nu niet goed om in verbinding me jezelf te zijn. Dit maakt het erg lastig je werkelijke zelf te zijn, uit te dragen! Dát je dit ‘onhandige’ besluit hebt genomen werkt nu tegen je, maar kun je gelukkig doorbreken!
Uiteindelijk willen we allemaal ‘leuk’ en vooral ‘lief’ gevonden worden. Ik schrijf hier expres het woord ‘lief’ omdat dit is ontstaan in je kindertijd. Toen was één van de drijfveren om dingen te doen (én te laten!) dat je graag wilde dat je ‘lief gevonden’ werd. Als jij maar leuk, c.q. lief genoeg zou zijn, dáár draaide alles om.
(Dieper nog, gaat het onbewust om bestaansrecht, daarover een andere keer meer.)
Vind mama mij wel lief? En papa. En de juf of meester dan als het kan ook graag.
Lief, zelfs al neem ik de tijd.
Lief, ook wanneer ik een klein tijdje wel eens minder lief heb gedaan. Lief gevonden worden, zelfs als ik anders ben. Of doe. Of me anders gedraag dan verwacht…
Te kort
Als je jong bent, kun je nog niet altijd de liefde van je ouders op de juiste manier interpreteren. Krijg je in plaats van lief medeleven een barse reactie, omdat je ouder geschrokken was of bezorgd.
Mocht je iets niet, omdat je ouders dat te eng vonden en jou daarvoor wilden behoeden. (Hoe lief is dat!)
Wellicht konden je ouders niet ‘lief’ reageren, omdat ze het zelf niet gewend waren. Zelf niet kregen.
Misschien vonden je ouders je wel lief, maar wisten ze niet goed hoe ze dit aan jou duidelijk konden maken omdat jullie ‘taal hierover’ van elkaar verschilden.
Er kon van alles aan de hand zijn, wat maakte dat jou behoefte aan ‘lief gevonden worden’ niet vervuld werd.
Je voelde een te kort op lief; een te kort als het aankwam dat je lief genoeg zou zijn als jij jezelf was.
Blijkbaar.. schoot jij te kort!
Vervolg
Zo werkt het in je gedachten, vanuit je blikveld toen je kind was. Jij maakte toen die gedachtesprongen, kwam tot die conclusies.
Dat zegt niet altijd iets over dat jij niet lief WAS (of bent), noch over dat je ouders je inderdaad niet lief vonden. Maar, hoe het toen was en hoe er toen gereageerd werd, heeft jou wel gevormd.
Dit heeft mede bepaald in hoeverre jij in verbinding durft te zijn.
Met anderen.
Met jezelf.
Misschien heeft het je gebracht dat je het gevoel kreeg dat jij niet lief was. Niet zijn wie je mocht zijn. Niet mocht kunnen wat jij kan.
Misschien klopt dat, misschien ook niet.
Uit verbinding
Uiteindelijke maakte dit wel dat jij nu niet in verbinding bent met jezelf.
Dat jij uiteindelijk een deel van jezelf hebt losgelaten, of opgeofferd, omdat je dacht, hóópte, dat je dan wel lief gevonden zou worden.
Wellicht dacht je dat de liefde voor jou voorwaardelijk was. En oh wat wil je dan graag (zelfs nu alsnog) aan die voorwaarde voldoen.
Pijnlijk
Niet in verbinding met je eigenlijke zelf kunnen zijn, niet in contact kunnen komen met wie je waarlijk bent, is extreem verwarrend. En pijnlijk.
Want als jij niet je waarlijke zelf kunt zijn:
Waar blijf jij dan?
Wie ben jij dan?
Waar houd jij dan eigenlijk van?
Wat wil je eigenlijk niet?
Wat is dan je vertrekpunt om je leven zo in te richten als bij jou past en bij wat jij nodig hebt????
Herstellen
Hoe verenig je dat; wél jezelf (weer) kunnen worden, maar ook de behoefte om lief gevonden te worden (alsnog) krijgen?
Sluit het één het ander uit? Maakt dat dat je nog steeds niet goed bij jezelf uit kunt komen. Niet jezelf kunt zijn?
Als je denkt dat er een voorwaarde vervuld moet worden, zodat jij daarna pas aan bod kan komen… en het op te vullen stuk is onduidelijk, of een oneindige leegte, dan heb je te maken met een ‘onmogelijke opdracht’.
Een onmogelijk opdracht kun je nooit vervullen. Daar kún je niet van winnen. Daarmee zal het nooit lukken, uiteindelijk wel bij jezelf uit te komen.
Onbewust op de achtergrond heb jij de conclusie getrokken, jezelf het verhaal verteld, dat jij niet lief bent. En wie wil er nu bij een ‘niet lief’ persoon zijn? Dáár blijf je wel bij vandaan!
Dit is de dynamiek die maakt dat je telkens blijft proberen, maar steeds weer niet lukt werkelijk bij jezelf uit te komen. Laat staan in verbinding te komen met jezelf.
Wat zit daartussen? Tussen de ‘jij tot nu toe’ en de werkelijke jij. Welke conclusie, welk verhaal, welke opmerking, welk verlangen zit daar tussen?
En, hoe geef je je leven dan wel vorm, als je niet jezelf kunt zijn??? (Ik weet het, tot nu toe heb je je opperste best gedaan! Ben je al zo ver gekomen! Maar ik weet ook, dat er nog iets nodig is, als je tot hier gelezen hebt.)
Onbewust verhaal
Ben je toe helderheid op dit ‘onzichtbare verhaal’? Zodat je dit vervolgens kan doorbreken en er ruimte en gelegenheid ontstaat om wél in contact te komen met je eigenlijk zelf. (In feite is die ruimte en gelegenheid er al, maar dat het jou brengt dat jij daar toegang tot voelt.)
Of wellicht meer nog zelfs; in verbinding te blijven met jezelf bij contact met anderen! Of zelfs nog een stap verder; vanuit IN verbinding met jezelf zijn ‘naar buiten’ te leven.
Zo te leven en zo je leven in te richten als bij jou past, bij wie jij werkelijk bent.
Als jij onbelemmerd jouw eigenheid en talenten lééft,
door je ware zelf te zijn,
maakt dat je jezelf een stuk lichter voelt en
dat jij bijdraagt je omgeving, de wereld,
een stukje lichter te maken!
Hier een onderdeel van te mogen zijn, is dan weer mijn bijdrage een stukje te verlichten!
Voel je welkom af te stemmen of ik je kan ondersteunen, vraag een (gratis) gesprek aan via ans@studiosprankel.info Hier lees je meer over coaching / Doorbraaktraject of het programma Leef vanuit jouw kern.