Momenteel ben ik aan het schrijven over een aantal terugkomende bewegingen die mensen tekenen tijdens hun Inzichtsessie bij mij. Eén ‘beweging’ ervan is zo belangrijk, dat ik er nu alvast iets over wil delen; het gaat over de ‘beweging’ die glaskinderen maken. Tussen aanhalingstekens omdat het niet direct een beweging is, meer een vorm van staat van zijn die vaak tot een in-actie een niet-bewegen leidt.
Wanneer ik klanten tijdens deze Inzichtsessies vraag te tekenen hoe je (qua energie!) beweegt, dan merk ik dat zgn. ‘glaskinderen’ het lastig vinden hun energie op het papier dat voor hen ligt aan te geven.
De hand beweegt naar het papier, maar het daadwerkelijk hun potlood op papier zetten blijft uit.
Ik moedig aan te vertellen wat ze nu in hun hoofd denken. En dan komt iets als
– Ik weet niet hoe ik mijn energie kan ‘vormgeven’
– ik weet niet of ik de goede kleur hiervoor heb
– ik weet eigenlijk niet wat mijn energie is
– ik weet niet waar ik op dit papier mijn energie kan tekenen, het is er wel, maar het is net…. (stilte) of ik er geen contact mee kan maken
– ik weet niet hoe mijn energie voelt
En vervolgens zeggen ze steevast iets in de trant van
– het is net of mijn energie niet ‘grijpbaar is’ alsof ik niet besta
– alsof anderen mijn energie niet waarnemen, dwars door mij heenkijken
– alsof ik niet iemand ben om rekening mee te houden
– mijn energie is overal een beetje uitgevloeid buiten mezelf ook of zo
– mijn energie lijkt wel niets en nietsig, sja hoe teken ik dat
Glaskinderen zijn mensen waar veelvuldig ‘doorheen’ gekeken is; er was geen aandacht voor hun behoeften, verlangens, hoe ze iets ervaarden, waar ze vrolijk van werden, enzovoort.
De ander leek ‘door hen heen te kijken’. Ja er was voldoende eten (en veelal wel liefde) en verzorging, maar als de basis was voldaan dan leken ze vervolgens dóór glaskinderen heen te kijken.
Dit gebeurde vaak onbewust en zeker niet om dit kind bewust te benadelen. Het was eerder een vorm van ‘praktische efficiëntie’ omdat er een soort noodzaak gevoeld werd juist meer aandacht te besteden aan iets dat urgent en of veel aandacht, zorg en energie vroeg aan de opvoeder.
Bijvoorbeeld
– omdat er een familielid was dat veel zorg en aandacht nodig had, vanwege ziekte, financiële zorg, enz.
– omdat er een familielid was dat veel zorg en aandacht vroeg/eiste, die kreeg dat waarbij er door die van jou heen gekeken werd
– of de mensen die ‘door’ jou heen kijken, hebben zelf altijd ervaren dat zij niet gezien zijn. Er werd ook door hun (behoeften) heen gekeken, dus hebben ze niet geleerd dat zij ook iemand zijn om rekening mee te houden. Dit maakt dat ze anderen – jou dus – (onbewust en onbedoeld) ook op die manier benaderen.
Omdat een groot deel van je huidige bewegingen (die voortkomen uit je beweegredenen en te benoemen zijn als patroon, overtuigingen, oordelen, belemmeringen, onbewuste verhalen, enzovoort) gevormd werden door de reacties van anderen op jou, is het ‘niet gezien’ worden vanuit deze genoemde achtergronden heel bepalen geweest voor hoe jij nu door het leven beweegt.
Ik wil hier nog meer over delen. Maar voor nu:
Herken jij hier iets van? Bij jezelf? Of hoe je wellicht met 1 van je kinderen omgaat? Bij iemand anders? Ik lees heel graag je reacties. Dat kan via ans@ansrozendal.nl
#glaskinderen #opvoeden #opvoeding #trauma #persoonlijkheidontwikkeling #aanpassen #pleasegedrag #pleasen #coaching #brusje #chronischziek #brusje #narcisme #hsp #energie #sensitief