Je gaat nu stukken aan, voor jezelf. Om spiritueel te groeien. Om aan persoonlijke ontwikkeling te doen. Jij doet het voor jezelf. Denk je.
Maar eigenlijk kun je je afvragen of dat wel helemaal klopt. Jij zit in een levenscirkel. Jij zit met dingen die veroorzaakt zijn bij jou, in jouw leven.
Dit leven is mede gevormd door jouw voorgangers. En door de (interactie met de) kinderen die na jou komen (via jouw lijf, via je familie of je werk.) Jij bent een schakel.
Jij hebt jouw ding te doen. Te ervaren. Te laten.
Of aan te gaan. Daarmee wordt het voor jou fijner.
Ontspannener. Logischer. Meer in sync.
En dit heeft uitwerking. Het werkt terug.
Helend, generaties terug. En het werkt vooruit.
Generaties lang.
De impact van wat jij doet. En niet doet. Is dus vele malen groter, dan dat je nu denkt. Zo mag je je een schakel voelen in een groter geheel.
Je bent niet alleen. Jij doet er toe. Je bent precies hier bedoelt. Precies dit meemakend op dit moment.
Dat wil niet zeggen dat alles leuk is. Of begrijpelijk.
Maar als het anders bedoelt was, was het anders gegaan. Anders was het nu niet zo. Was je nu niet hier. Letterlijk.
Als je dit ten volle kunt inzien, ‘aannemen’ als het ware, dan kan een heel groot deel van je strijd wegvallen. Dan nader je acceptatie. Of wellicht ben je daar al. En nogmaals; dat wil niet zeggen dat alles dus leuk en fijn is. Maar het kan je wel enorm veel schelen qua energie. En die kun je dan voor andere dingen aanwenden dan je strijd.
Ik dacht dat je altijd strijd moest hebben. Dat strijd.. sja als je geen strijd hebt, wat dan?
En dat bleek de ultieme vraag te zijn; wat zou ik doen als ik geen strijd had? Dat is wat ik heb te beantwoorden. Maar onbewust vond ik die moeilijk.
Want, dan moest ik kiezen. Kiezen uit alles wat kan, om mijn dag mee te vullen. Maar helaas had ik nogal moeite met kiezen. Ik kwam er maar niet aan toe. Ik had last van het besef; als ik kies, kies ik DUS ook heel veel dingen niet. En wellicht voor een ander niet logisch om te volgen; dat raakte het thema uitsluiten en insluiten. (Het hoeft ook niet voor een ander logisch te zijn.)
Dus kwam ik op een nieuw probleem. Een nieuw iets dat me ‘strijd’ koste: mijn strijd omtrent kiezen. Tot dat ik begreep dat het niet hier om ging. En juist ook weer helemaal wel;
Het loslaten van strijd, maakt dat er wordt gevraagd vanuit mijzelf te starten.
Ik en wat bij mij past. Wat goed voor mij is. Wat ik te doen heb. Ik hoef juist niet mijn blik naar buiten te brengen om te kijken waar ik uit kan kiezen. Ik mag juist een hele andere beweging maken; naar binnen.
Eerst naar mij. Om vanuit mij te kunnen doen. Vanuit mijzelf te starten.
En wat blijkt; dan is er geen strijd. Want dan is er ‘niets’ wat conflicteert! Het past dan helemaal. Is logisch. Precies het goede tempo. Het juiste moment. Precies het juiste dat zich aan dient.
Tot dat er weer strijd is (gevoelt wordt). En die strijd komt op het moment dat ik het starten vanuit mijzelf loslaat. Omdat ik dan ga denken; wat zou die ander vinden. Past dit wel in de groep? Kan ik dat wel maken (ten opzichte van die ander).
Strijd komt door conflict wat je denkt dat je zou moeten volgens anderen, en dáár aan willen beantwoorden.
Terwijl je zelfs vergeet te checken of die ander dat daadwerkelijk vindt. Zonder zelfs te checken of jij ook wilt doen wat je denkt dat nodig is. Je vergeet zelfs te checken of jij buiten jezelf wilt gaan.
Hoe kun je dan leven vanuit jezelf als de maatschappij nu eenmaal bepaalde regels heeft, zelfs wetten, die niet bij jou passen? Ja dat is een mooie he, hoe je hier strijdloos mee om kunt gaan. Ik zie bij mensen bij wie dit lukt, dat zij een heel helder besef hebben bij wat goed voor hen is. Wat past bij hen.
En dat ze beseffen dat dit anders is dan ‘doorsnee’ en daar vrede mee hebben.
Ik zie dat het hen lukt te kiezen, vanuit helder besef, soms anders te doen dan het beste voelt voor hen.
Om daarna weer heel goed voor zichzelf en hun normen en waarden te kiezen. Als een soort ‘herstel’, balans terugbrengen.
Door vanuit een helder zelfbesef het aan te kunnen, strijdloos, om toch anders te doen dan dat ze ultiem zouden willen.
Ze hebben herkent wat ze zelf willen en het beste voor hen zou zijn.
Ze hebben dit benoemd, erkent en leven er naar.
Ze hebben letterlijk hun leven hiernaar vormgegeven; toegestaan en in de werkelijkheid gebracht.
En omdat dit hun basis is, kunnen ze het hebben om hier soms van af te wijken. Hun leven, ze hebben het zo georganiseerd dat er ruimte is, draagvlak, om tijdelijke afwijking hiervan op te kunnen vangen.
Veel mensen weten nog helemaal niet goed hoe ze in elkaar zitten.
Wat ze nodig hebben.
Laat staan dat ze zich henzelf geven.
Zelfs als ze het wel weten.
Er zit nog zo veel strijd tussen.
Er zit nog niet een volledige keuze op over hoe ze het beste voor zichzelf kunnen organiseren.
Het overkomen van die strijd, keuzes maken die goed voor jezelf zijn, dat heeft een aantal zaken nodig.
Zelfkennis.
Aandacht.
Tijd.
Zoeken naar antwoorden, mogelijkheden, opties, fijne voorbeelden, gelijkgestemden.
Het besef dat het veelal niet gaat om iets nieuws te leren, maar om geleerde dingen los te laten.
En dat is een lastige.
Want iets loslaten waar veel energie op zit (emotioneel, tijdsinvestering, familiaire banden, ook in de vorm van lading op een thema) dat kan heel veel strijd vragen.
Kan.
Hoeft niet.
Jij bent het zelf die het lijntje legt.
Het lijntje van ‘wil’ en emoties en lading.
Jij wílt het begrijpen (jij legt de lijn van dat je het moet begrijpen hoe iemand dat nu kan doen, want jij zou die keuze niet kunnen maken, omdat je zo veel verder bent in bewustzijnsontwikkeling. – maar is dat wel zo?? eigenlijk heb je een oordeel over iemands keuze, jouw oordeel over diegene, jij hebt het lijntje van jouw oordeel gelegd, niet die ander. Want, waarom heb JIJ het nodig dat te begrijpen? Wat brengt het jou? Je zou het immers toch zelf zo niet zo willen doen. Ergens wordt jij in jouw pijn geraakt. Die ander neemt jouw advies niet aan, dat kan pijn doen. Of jij kunt het niet aanzien dat een ander gedoe heeft, dat ‘geeft jouw pijn’, dus probeer je alle pijn op te lossen, zodat jij niet meer pijn hoeft te zien.)
Jij moet het in je bestaan integreren (jij legt de lijn van het iets of thema dat je’ in je handen houdt’ maar nog niet weet wat je er mee moet of wilt. Het is aan jou om nee te zeggen, of dit te leren zeggen.)
Je hoort het te doen (jij legt de lijn dat iemand je ter verantwoording kan roepen op dat stuk. Dit is voor velen een ingewikkelde, omdat je denkt dat die ander de lijn legt; die ander roept je immers telkens tot verantwoording!? Het is namelijk aan jou of je vindt dat die ander jou tot verantwoording mag roepen op dat vlak. Ook al lijkt het nu niet zo voor jou; jij bent de bepaler hoeveel ruimte je geeft aan de ander om iets te vinden van jou/ je ter verantwoording te roepen.)
Hoeveel ‘pijn’ kun jij aan?
Hoeveel ‘pijn’ kun jij loslaten, bij de ander laten?
Hoe meer innerlijk werk hebt gedaan, hoe meer je pijn bij de ander kunt laten. En steeds beter bij jezelf kunt blijven.
Hoe minder lijntjes je legt, lijntjes van het hoort zo, ik moet het begrijpen, ik ben ter verantwoording te roepen, hoe meer je in je eigen energie kunt blijven.
Die ander zorgt niet voor jouw strijd.
Jij zorgt voor jouw strijd.
En dat is mooi, want dan ben jij dus bij machte er zelf wat aan te doen.
Jammer voor diegene die wil dat de ander maar moet veranderen.
Fijn voor diegene die echt wil dat het anders gaat; je hebt er zelf invloed op!
Tijd voor verandering? Wil je daarbij een beetje hulp, van mij? Mail me voor een afstemgesprek (gratis) ans@studiosprankel.info