Prachtige vrouwen komen bij mij langs in de sessies. Moedig, liefdevol en oh zo kráchtige vrouwen. Maar zij herkennen juist hun kracht helemaal niet en velen voelen zich vooral heel erg vermoeid. Wat ze namelijk aan het doen zijn met al die kracht; zoveel power inzetten dat alle levensvreugde en levensenergie lijkt te verteren, omdat ze niet voor zichzelf aan het leven zijn! Ze ‘geven’ alles weg aan een verlangen, een opdracht, een levensinstelling die niet paste bij wie zij in wezenlijkheid zijn.
Ze doen van alles wat henzelf niet voedt en er eigenlijk juist voor zorgt dat ze steeds verder afdrijven van zichzelf. Zo liefdevol voor die ander, zo nobel, loyaal en daar zo veel van, dat zij er zelf op leeg lopen.
Deze vrouwen hebben zichzelf als het ware verlaten en er is een grote leegte in hen ontstaan. Ze weten niet goed wie ze zijn, wat ze eigenlijk zelf leuk vinden, welke verlangens ze hebben.
Aan de buitenkant lijken ze het prima in orde te hebben, van binnen voelen ze zich ontheemd.
Opvullen
Ik herken bij hen een thema dat als rode draad door alle sessies loopt. Heel verschillende vraagstellingen, heel verschillende uitwerkingen in hun leven, maar onmiskenbaar hetzelfde thema; deze vrouwen in de sessie proberen iets op te vullen bij een ander.
Waarbij ‘die ander’ (vaak hun moeder) te maken heeft met een gebrek aan liefde. Dat vormt een leegte die in alles doorklinkt. Deze groep vrouwen proberen uit loyaliteit, uit zelfbehoud of uit angst de leegte bij die ander op te vullen. Het is echter alsof ze alle kracht, energie, tijd en inzet in een eindeloos diepe put gooien: het was en is nooit genoeg.
Dus ze gooiden er nog een schepje bovenop. Dan zou het goed komen. Dan zou mama wel een keer een fijne opmerking maken over haar inzet. Dan zou mama haar eindelijk zien. Haar opmerken. Haar waarderen. En heel misschien… eindelijk… al was het maar een klein beetje af en toe; haar liefde tonen.
De leegte bij het ‘onderwerp’ liefde bij hun moeder, werd ook een leegte bij zichzelf.
Plaatsvervangen
Een specifieke vorm van leegte willen opvullen bij de ander, maar daar zelf helemaal op leeglopen, gebeurt in de gevallen waarbij de dochters dachten dat mama een tekort had gehad. Zij zouden nooit zoals mama door het leven kunnen bewegen, zoals mama had gedaan in haar situatie met een moeder (oma) dus, of opa, die zo veel boosheid in zich had, of zich zo autoritair opstelde, die zo veel eiste.
Dat mama dat had volgehouden, dat was zo pijnlijk, zo oneerlijk, zo moeilijk voor haar. Mama had zo veel moeten missen aan aandacht en waardering, dat deze vrouwen het zichzelf ook zijn gaan onthouden. Want ze denken ‘ik kan het toch niet beter hebben dan mama’.
Omdat mama liefde moest ontberen, offerden zij zichzelf ook (onbewust) op door zichzelf achter te stellen en vooral niet(s) meer te ontvangen, omdat mama dat ook niet aangeboden had gekregen. (Of ze willen vooral niet hun broer of een ander familielid ‘voorbij leven’, dus kozen ze niet voor een hogere opleiding die ze prima had kunnen doen. Of ze ging vrijwilligerswerk doen zodat ze niet méér inkomen zou verdienen dan haar familielid of zelfs haar partner.)
Je leest goed dat ik hier bewust mama en moeder door elkaar heen gebruik. Waarom dit zo is, wordt verder in dit stuk toegelicht.
Levenskracht
De vrouwen in de sessies zijn niet alleen ontzettend krachtig, maar ook zo liefdevol. Ze zijn zelfs zo krachtig en liefdevol dat het gevolg is dat ze zo lang doorgingen, zo veel energie hebben (weg)gegeven, dat ze aan eigen levenskracht hebben ingeboet. Ze leefden ‘for the good cause’ maar liepen er zelf helemaal op leeg. Het was alsof ze hun energie, hun toewijding, hun uiterste krachtinspanningen letterlijk in een bodemloze put gooiden.
Feitelijk was dit ook wat er gebeurde; ze probeerden een leegte op te vullen, dat niet op te vullen was DOOR HEN. De leegte was door niemand anders op te vullen, daarmee was het een bodemloze put voor deze vrouwen waar ze hun liefde in gooiden.
Eigenaarschap
Het is aan de persoon die de leegte ‘bevat’ (maar dat is hier een gekke woordkeus) om zelf die leegte leren op te vullen.
Diegene met een ‘tekort’ heeft te ontdekken wat ze nog te ontwikkelen heeft en dit aan zichzelf te geven. Dat geldt voor de moeder, maar dus ook voor de vrouwen bij mij in de sessies. Wat ontwikkelt zou moeten worden is bijvoorbeeld leren loslaten, inzien dat je je afhankelijk opstelt als je iets van een ander verwacht, leren je eigen emoties te herkennen en er mogen laten zijn, enzovoort.
Hierbij als specifiek voorbeeld van iemand met een narcistische persoonlijkheid waarbij meestal een tekort aan liefde te herkennen is: zij eist van alles aan haar kinderen om haar eigen tekort op te vullen. Deze kinderen proberen dit vaak met alle macht en liefde die ze in zich hebben, maar lopen hier dus op leeg, terwijl de ouder zal blijven eisen. De moeder heeft hierbij e.e.a. te leren, maar deze dochters dus ook.
Dynamiek
De vrouwen in de sessies maken een bepaalde beweging, zelfs als ze ‘stilstaan’ in hun leven; ze houden zichzelf bezig om iets te ontlopen. Ze passen zich nog steeds aan aan een levensstijl die ontstaan is vanuit angst of pijn uit hun kindertijd. Ze doen niet het werk wat wat ze eigenlijk willen. Ze besteden veel tijd en energie om te willen voldoen aan bepaalde verwachtingen waarvan ze denken dat anderen die hebben, of aan de dingen waarvan ze van zichzelf denken te moeten voldoen.
Met alles wat ze nu doen, leven ze verder van zichzelf af, maar ze weten niet hoe ze dit anders kunnen doen. Ze zitten vast in een dynamiek met uiteindelijk de uitholling van zichzelf op hun wezenlijkheid.
Inzicht
Omdat de dynamiek waarin ze ‘bewegen’ hen niet helder is, kunnen deze vrouwen niet stoppen met hun leven te weiden aan het proberen op te vullen van de leegte bij die ander.
Ik schreef al dat de uitwerking bij de vrouwen in mijn sessies heel divers was. Zo was bijvoorbeeld bij de ene vrouw te herkennen dat we te maken hebben met co-dependentie, bij een ander speelde narcisme de hoofdrol, of het ging vooral om een innerlijk kindsdeel dat nog immens doorschemerde in de (deels)volwassen persoon.
Om te begrijpen waarom je doet zoals je doet, waarom het zo lastig deze dynamiek te herkennen, laat staan er zelfstandig uit te stappen neem ik je mee naar de basisbehoeften van een mens. Dit geldt voor iedere baby, dus ook voor jou.
Een baby die geboren wordt, heeft slechts een paar voorwaarden nodig om te blijven leven (voedsel en liefde). Wil het tot ontwikkeling komen, dan is het nodig dat de baby krijgt wat ze nodig heeft als individu om tot ontwikkeling te komen. Dat kan dus bij iedereen verschillen, maar we herkennen een aantal dingen waar iedere baby, en later kind, baat bij heeft; veiligheid, verzorging, aandacht.
De manier waarop je deze krijgt, of juist als deze je ontbeert, bepaalt of je kunt ontspannen en op een gezonde manier tot ontwikkeling kunt komen. Of dat er iets stagneert en delen van jou nog niet tot ontwikkeling kunnen komen.
De angst en pijn die je voelde als baby of jong kind, kon je nog niet benoemen, laat staan zelf handelen. Soms wist je zelfs niet eens van die die pijn of angst was: heel jong ben je nog zo in symbiose met je moeder (of opvoeder) dat haar emoties ook de jouwe zijn.
Ontwikkeling
Omdat het hierbij gaat om wat jij als baby/kind nodig had in combinatie met wat je ouders/opvoeders je konden of wilden geven, kan het zijn dat opgroeien tot een volwassene met een gezond zelfbeeld en levenshouding in meerdere of juist mindere mate gelukt is.
Zijn er hiaten, dan uit zich dat bijvoorbeeld in de manier waarop jij jezelf kunt troosten, naar jezelf kunt luisteren en jezelf kunt geven wat jij nodig hebt.
Vrouwen in de sessies benoemen aan mij bijvoorbeeld dat ze het moeilijk vinden om te kiezen, om zichzelf staande te houden in een groep, bij meningen van anderen. Om een leuk leven voor zichzelf in te richten, want ze weten eigenlijk helemaal niet wat ze zelf leuk vinden; ze hebben tot nu toe alleen maar voor die ander geleefd…
Kortom, als je groter groeit heb je kans om een ontspannen zelfbeeld te ontwikkelen, je emoties te benoemen én te leren handelen, ga je onderscheid maken tussen jouw gevoel en die van de ander. En komt jouw ik en wereldbeeld los te staan van anderen. Maar soms is dat nog niet het geval en kun je tot ver in volwassen leeftijd dit nog weinig tot niet (incompleet) ontwikkeld hebben. Dan denk en handel je nog vanuit een gewond kindsdeel dat angstig was, of pijn voelde en zichzelf niet kan reguleren.
Dat is niet stom of dom dat je dat nog niet kan! Het is een logisch gevolg van hoe jij in elkaar steekt en de situatie waarin jij opgegroeid bent.
Dus het waarom je nu nog steeds doet wat je doet vanuit liefde, loyaliteit enzovoort, doe je omdat jij zelf al vanuit je kindertijd hier of angst of pijn bij hebt gehad en nog niet ontwikkeld hebt hoe je jezelf hierbij kunt ondersteunen (reguleren, relativeren, troosten, jezelf serieus nemen, enz.)
Omkeren
Gelukkig is dit niet onomkeerbaar; je kunt ook nu nog je innerlijk (gewond en angstig) kindsdeel dat nog ontwikkeld mag worden richting volwassenheid zélf hierbij ondersteunen. Het is juist heel mooi dat je dit zelf kan doen!
Echter, als je de dynamiek kunt herkennen en begrijpen, dan betekent dat nog niet dat je zomaar anders kunt doen. Je zit in een patroon. En deze werd in stand gehouden door het geloof –vanuit je kindertijd al ontstaan – dat dat de beste manier is, waarop jij er mee om kunt gaan. Je leek daar zelfs telkens bewijs voor te krijgen. En zo werd je oordeel dat dat de beste manier was, door de jaren heen bekrachtigd.
Hierbij werd het innerlijk kindsdeel dat pijn of angst had beschermd (!)
De onderdelen hierboven waar ik eerder mama en moeder door elkaar schreef, zijn als het ware al een herkenningsmiddel waar je nog vanuit een hunkerend kindsdeel naar mama kijkt en waar je al meer richting volwassenheid bent gegroeid en jij en je moeder als twee losse entiteiten kunt beschouwen. (Lees die alinea anders nog een keer, met in je achterhoofd de vraag; zegt een kind dit op die manier, of een volwassen vrouw?)
Stappen
De vrouwen in de sessies leerden uit de dynamieken te stappen door bewustzijn te verkrijgen op de dynamiek, hun gewonde innerlijk kindsdelen te herkennen, erkennen en alsnog de aandacht geven die ze nodig hebben, om daardoor tot heling te komen. In een omstandigheid die voor hen als heel prettig en daarmee vooral ook heel veilig werd ervaren. Pas als het veilig is, is er ontspanning en kun je tot ontwikkeling komen. Als de gewonde innerlijk kindsdelen gehoord en getroost zijn, er volledig mogen zijn, dan kun je door naar de volgende stap.
Dan ga je als het ware ‘opnieuw’ leren kijken, oordelen en vervolgens léven. Zo ondersteun ik je te kijken bij wie hoort een opmerking, oordeel, oplossing. Bij jou als volwassene? Zei je moeder dat, of juist je oma, je leerkracht van vroeger of je innerlijk kindsdeel? Zo kun je ontrafelen, ontwikkelen én je zelfvertrouwen laten groeien.
Wezenlijkheid
Hierbij ontdek je; als het niet meer bij jou op het bordje hoeft te liggen, is er ruimte voor jou! Voor jouw wezenlijkheid. Voor wie jij bent. Dan kun je ‘terug’ naar jou.
En vervolgens vanuit jouw wezenlijkheid naar buiten toe bewegen, keuzes maken, doen, léven. Leven vanuit jouw kern!
Dit ontdekken en ontwikkelen leer je niet in 1 dag. Het gaat veelal ook om juist iets afleren, je hoeft niet eens zo heel veel anders te doen, want je bent al helemaal goed zoals je bent.
Ik verwelkom je. En ik help je graag jouw wezenlijkheid te verwelkomen. Vind je niet dat je dat waard bent?
Voel je de ja, stuur me een berichtje om een afstemmingsgesprek in te plannen: samen kijken naar jouw situatie en of wij de match voor nu zijn. (We gaan dan even beeldbellen en dit gesprek is gratis.) ans@studiosprankel.info