Je bent al waardig.
Je bent al genoeg.
Je mag er zijn.
Je hoeft niets meer na te jagen, want je bent er al, je hebt het al en alles is er al.
Echter bent je inmiddels zo geconditioneerd dat je maar bezig bent met najagen, in de zoekstand, dat je niet weet wat je moet doen met dit besef. Stilstaan en dit beseffen is nieuw voor jou. (Überhaupt stilstaan is al nieuw, toch?)
Want, wat moet je er mee? Je bent al jaren bezig iets na te jagen. Gelijk te krijgen. Je zelf te vinden.
En dan blijkt dat je er al bent!
Maar ik snap het wel… je beseft je niet dat je al bestaansrecht hebt. Je voelt het niet. Je voelt je niet gezien, niet gehoord. Je voelt geen toestemming over jou en jouw kunnen.
En je beseft je niet dat je nu en hier al mag zijn. Dit wordt versterkt door jouw eigen (onbewuste) acties waardoor je ‘niet aanwezig’ bent. Want; je bent erkenning en toestemming aan het verkrijgen van anderen. Buiten je zelf aan het najagen. Je kijkt reikhalzend uit, je smacht met je blik op die ander, je handen en hart open naar anderen om aan jouw toestemming te geven, erkenning, jou te zien, te horen, lief te hebben om wie je bent. Dit is bezig zijn met ‘daar’ en ‘straks’ en ‘anderen’.
Hier en nu heb je al bestaansrecht! Anders was je er simpelweg niet.
Je hebt het recht. Je hebt de ruimte. Je hebt de keuze over wat je er mee wilt doen.
En dat, ja die keuzes en dat kiezen, DAT is iets wat belangrijk is om het hier over te hebben, als het gaat om bestaansrecht. Kiezen wat jij vindt, wilt, wenst. Dat is voor velen heel lastig.
Kiezen, zelf kiezen voor jezelf, vanuit jezelf, dat is vaak wat veel HSP’ers denken niet te kunnen handelen. Zelf kiezen is dan iets om bang voor te zijn.
Bang om verkeerd te kiezen. Bang dat we de keuze niet kunnen volhouden. Bang dat we onze keuze niet kunnen verdedigen. Angst.
Want we denken dat we perfect moeten zijn. We denken dat we ons altijd moeten verantwoorden, aan iedereen. We denken dat we geen keuze hebben.
Zelf je leven invulling geven, en niet je laten leiden door hoe het hoort. Hoe het altijd al is gedaan. Zelf kiezen. Eigenlijk dus; volwassen worden. Sommigen doen er over tot ze 101 jaar zijn =)
Het schrikt the hell out of you.
Kiezen. Verantwoordelijkheid nemen. Blijven staan. Bij je bestaansrecht. Bij je keuze.
Ga er maar aanstaan…
En eigenlijk wens ik je; ga maar aanstaan. Ga schijnen. Stralen! Je hoeft niet langer te wachten.
Het mag nu al.
En als je nog een stap verder wilt; Alles, werkelijk alles, is slechts 1 beslissing, 1 gedachte, 1 seconden verder. Het moment dat je besluit dat je erbij wilt horen, kun je erbij horen. Daar heb je anderen niet voor nodig. Niet hun toestemming, slechts de beslissing van jouzelf dat jij er bij hoort. En als dat na die beslissing nog niet zo is, klopt het dan wel dat je er daadwerkelijk bij wilt horen? Gedraag je je zoals zij die er bij horen? Doe je de dingen die zij doen die erbij horen? Het is als het ware een mind-twist; ook al weten zij het nog niet JIJ weet het al wel! Maar wat je doet is nog op toestemming wachten van ‘zij die erbij horen’.
Alle nieuw is moeilijk, en mag met hulp. Ik nodig je uit te kijken of mijn HSP- coaching precies die ondersteuning biedt die jij nu nodig hebt. Stuur me een mail als je vragen hebt! ans@studiosprankel.info